Ég á það til að gleyma því að allt sem ég segi og geri nálægt syni mínum, lærir hann af mér. Jafnvel þó ég sé ekki að reyna að kenna honum það. Fyrir honum, er allt sem ég segi og geri rétt.
Ég vildi óska að ég gæti sagt að ég sé fullkomin mamma sem gerir allt rétt en svo er ekki raunin. Ég reyni þó alltaf mitt besta og t.d. sleppi ég því að blóta og baktala fólk, og ég reyni að vera alltaf jákvæð. Ég reyni líka eftir fremsta megni að muna eftir að segja alltaf "takk" og "fyrirgefðu".
Því miður gleymi ég mér stundum, og tek jafnvel ekki eftir því. Ef ég hins vegar verð þess vör að ég hafi hegðað mér illa fyrir framan son minn, geri ég mitt besta til að kenna honum að svona eigi ekki að hegða sér. Ef það á við, bið ég þann afsökunar sem ég kom illa fram við. Sérstaklega ef hann á sjálfur skilið að fá afsökunarbeiðni ef ég t.d. hækkaði róminn eða hlustaði ekki nógu vel á litla fallega drenginn minn.
Ég trúi því að börn læri það sem fyrir þeim er haft, ekki það sem við þau er sagt. Ávinningur þess að setja gott fordæmi fyrir börnin okkar er gríðarlegur. Við kennum þeim hvernig þau eigi að koma fram við aðra en við kennum þeim líka hvernig aðrir eiga að koma fram við þau.
Ertu ekki sammála?
Kveðja, Hanna.
P.s. Það eru ekki bara foreldrar sem geta gefið gott fordæmi. Við getum öll bætt hegðun okkar í garð hvors annars til að sýna öllum börnum gott fordæmi.